Geen idee waar ik het over ga hebben. Misschien over de dag die zo snel voorbij gaat. Je staat op, je leeft en dan is het alweer bijna bedtijd. Je denkt dat je geleefd hebt en dat is nog waar ook. Het gras in de tuin was zo hoog dat het gezeisd moest worden. Nu was het weer zo gegroeid en er was geen doorkomen aan. Bij de klusjeswinkel in het dorp een oude elektrieke grasmaaier gekocht en husband heeft alles gemaaid zo soepel. Het ziet er uit als een park. Alleen de randjes nog even bijknippen. En niet vergeten een verdwenen bloem te zaaien te weten de lupine.
De rode zonnehoed bloeit prachtig met veel bloemen nog in knop. De roze struiklavatera doet ook haar best. Verder bloeien er wat inheemsen. Maar het groen overheerst. Het is voornamelijk een gloomy tuin zoals Elisabeth de Lestrieux dat noemde. Zij zou in Portugal wonen en is ook al op leeftijd. Ik doel op Majoor Bosshardt die is overleden en vandaag begraven. Ook op leeftijd. Een leven vol passie voor de mensen die leven aan de zelfkant. Aan de randen van het bestaan. Ze zal veel ruwheid, rauwheid en andere ellende hebben meegemaakt maar Alida bleef altijd meelevend, sereen en volkomen zichzelf. Wat een heerlijk mens. Ze kon hemels kijken. Ze was een engel bij haar leven. En hopelijk leeft ze ergens door als engel. Haar gezicht blijft je altijd bij. Altijd, voor zolang als dat duurt. Zoals zij haar geloof beleefde zo is het bedoeld. Zoals Etty Hillesum het ook zei. Zoals je zelf bent draag je je geloof uit. God woont in jezelf. Zo simpel is het en niet anders. Het leven is heel eenvoudig. Maar mensen maken het onnodig ingewikkeld omdat ze zelf ingewikkeld zijn. Ingewikkeld, afgewikkeld, ontwikkeld.
Yes!
voelsprieten 