Ja, ik weet het. Mijn tante’s zijn soms bij me. Nu voel ik niets maar soms komen ze voorbij, tastbaar bijna. Het kan in m’n hoofd zitten, gewoon als herinnering, maar als ik me afstem, me verbindt met mezelf (zoals dat heet) dan beleef ik dat anders. Woordjes, woordjes, nee, nee, mijn intuitie. Intwietzie. Tweethy. De tuin is een vogelparadijs. Over horen gesproken. De tuin twietelt. Gisteren een spotting van HaHa: een grote bonte specht! Met partner. ’s Avonds komt de uil hier. ‘Hoe, hoe’ zegtie. En als hij vliegt maakt hij het geluid van een kerkuil. Dat hoe is niet duidelijk. Een oehoe is zo zeldzaam en dan zouden er twee soorten zijn. Laat het dan maar geheimzinnig blijven. Alles verklaren is ook niet alles.
Oehoe
Oeheen
Oevoor
Wijze vogels.
Het is tropisch en alles groeit en groeit. Heerlijk. Genieten. Het liefst zou ik alles door willen laten groeien (drie werkwoorden achter elkaar). Zodat de tuin mij inneemt. En ik verdwijn in het groene niets. Of het groene alles. Je laten opnemen in de tuin.
Wat is het wonen hier toch geweldig en overweldigend.
Ben voor vrede. En voor gewelde abrikozen.
Laat de hemelkoetjes maar komen.
Daar heb ik niets op tegen.
Dit zeg ik in het kader dat je beter ergens voor kunt zijn dan tegen.
š
voelsprieten 
Specht is gevlogen……
Tweety? Sylvester heeft net bij ons in de tuin gepoept. En dat is meer dan Tweety achterlaat!
Het plaatje roept bij mij talige associaties op met vogelende potten of pottende vogels…
Ha Dwarsbongel en Niklas
Gauke toch?
Lach en groet:)