NIET PLUIS

Nou dat is ook wat met Pluis. Mooie grijswitte Pers opgehaald in Arnhem. Hij was wel wat sloom maar ach ja nieuwigheid. Je schuift vage angstgedachten weg.
Hij at best goed en legde elke dag een drolletje.

Maar de laatste tijd ging het eten moeilijk, zelfs helemaal niet.
Naar de dierenarts.
Onderzoek: er bleek een tandje te zitten in zijn tong (!).
Hoewel het niet helemaal duidelijk was dat het om een tandje ging.
Het was meer een ufootje.
Prikje, pilletjes mee.

Met een spuit eten gevoerd en het pilletje in het bekje gepropt.
Wrijven over de keel om het weg te krijgen.

Hij bleek ook ouder dan was vermeld.
Dat doet een Asiel wel vaker.
Nou ja bijna iedereen doet zich jonger voor toch?
Hoewel dat maar eens een keer afgelopen moet zijn.

Nu is de Hertog vandaag bij de dierenarts voor onderzoek.
Vers van de Pers komt er een telefoontje van de dierenarts.
Er is helaas niets aan te doen.
De nieren zijn aangetast en van daaruit wordt alles aangetast in het lichaam.

Dat wordt weer een grafje delven op landgoed 'De Hemelsleutel'.

Dag lieve Duke.

Nu kan ik even niets meer typen hoor.

Duke – ongeveer negen jaar in de moestuin/poestuin

^ ^ ASIELZOEKER GERED ^ ^

 

 

'Je kunt de zee niet duwen' – tot drie keer achter elkaar trek ik dit spirituele kaartje.
En iedere keer zit er een zee van tijd tussen.
Ik voel het ook aan m'n water….
Er zit ook geen beweging in de Rocky Mountains, tenminste niet als ik er zelf tegenaan zou duwen.
Daarbij is de kans ook erg klein dat ik ooit in de buurt zou komen van dat gebergte.
Ik ben al blij als ik eens in Eexterveen kom:)
Nou ja en dan afgelopen zondag die reis naar Arnhem!
En dan te weten dat ik vier adressen daar heb om 'ooit eens langs te komen'….
Nee dat konden we de Perzische kat niet aan doen.
En ook onszelf niet, al die emoties.

Wie wil loslaten wat hij innig liefhad?

Het is de titel van een column geschreven door Jan Greven, oud hoofdredacteur van het dagblad Trouw.
(helaas heb ik de datum niet genoteerd).
Het is een opeenstapeling van wat voor mij nieuw is.
Verrijkende inzichten, ik word er blij van.
Zulke stukjes dragen me de dag door.
Dagen waarbij je bedolven wordt onder berichten over bloedbaden, lijken hier, lijken daar.
Alsof de hele wereld brandt.
En dat is niet zo.
Je hoeft alleen maar aandacht te geven aan uitsluitend het negatieve en hup het ellendige journaal is geboren.

Maar goed.

Ik heb nu het stompneusje dat m'n aandacht heeft.
En al het andere dat verzorging nodig heeft.
De moestuinteilen die ingezaaid worden.
De moestuin zelf.
De siertuin.

En het nietsdoen.
Je overgeven aan het zijn.
Alsof dat al niet genoeg is.

Vroeger thuis stond dit boek onder andere in de boekenkast:
'De wereld gaat aan vlijt ten onder' door Max Dendermonde.

Helemaal mee eens…..

foto: Spinnekop Soesja in het tuinreservaat (met officieel bordje!) van Vroege Vogels….

& NIETS IS ZOMAAR &

Het adviesburea voor brandnetels heeft een tip:

Lieve brandnetels, maak mooie roze klokbloemen aan en verspreidt een bedwelmende geur. Jullie zijn dan geen brandnetels meer maar jullie worden ook niet meer bestreden.

Het tweede advies luidt: blijf toch maar jezelf met brandhaartjes en al want zo beschermen jullie als vlindernestjes de vlinderruspjes.

Spinnetje

 art: Bo and Caroll Brunett tekst: Annet Lemaire

muziek: Yves Duteil

* MOOI WORDT HET HIER *

Gisteren las ik een klein berichtje in Trouw dat er weer veel buizerden om zeep werden geholpen met name in Friesland. En opeens dacht ik aan de buizerden hier. Ik had al een tijd geen weemoedig ‘gemiauw’ meer gehoord in de lucht en miste het langzame en kalme circelen van deze vogels in de lucht. Ernaar kijken is een vorm van meditatie. Het stelt mijn oerogen gerust en je weet weer ‘alles komt goed’ . Dat gevoel geven ze me.Vanmorgen hoorde ik een zacht gepiep in de lucht ‘pieuw’ ‘pieuw’ richting het Zuiden. ‘Daar zijn ze’ dacht ik.

Het valt zo vaak op dat je in verbinding staat met het ‘oer’ het aloude weten. Het collectief onderbewustzijn, noemde Jung dat. We zijn allemaal verbonden met elkaar. Ik zei dit al eerder. Die gedachte is niet van mij, maar toen ik het las wist ik dat het waar was.Het allermooiste bericht is dat Stichting Het Drentse Landschap omstreeks deze tijd een begin gaat maken met ‘herstel’ van de Hunze. De Hunzerivier. Ofwel de Oostermoerse Vaart het Drents Diep of Drents Daip. De landerijen om de Hunze heen zijn nu allemaal vrijgekomen en aangekocht. Er komen wat houten bruggetjes. De oevers worden glooiiend gemaakt en er komt een pad van elfeneenhalve kilometer. Een flinke tippel.

Gisteren zouden we naar de informatieavond gaan in Gasselternijveen maar……vergeten. Ik wilde de sfeer een beetje proeven. Misschien een vraag stellen. Rond Annen is er al meer gerealiseerd en er wordt gesproken van het Anner Moeras. Verdwenen moerasdiertjes zijn weer teruggekomen. Een wonder is dat. Ook bijna uitgestorven vogelsoorten komen terug van bijna weggeweest. Er zijn bevers uitgezet. Rond 1900 kwamen die hier van nature voor.

En dan dit: vlindersoorten, libellen en insecten die weer terugkeren en zich voortplanten.

Zo zijn mensen op hun mooist bezig.

Leve Stichting Het Drentse Landschap

foto: Blauwborst door Johan Vos