Vroeger kwam mijn broer thuis van school met het verhaal dat we misschien allemaal in een dijbeen woonden. Het ging over de grote vraag: ‘Wat doen we eigenlijk op en wat is de aarde?’
Misschien is de aarde wel een prulletje in iemands neus. Een gigantisch wezen met de kosmos in z’n gok. Of de bloemen uit een stadspark?
Vroeger had ik deze vragen sterker. Nu is er een acceptatie van het zijn. Maar af en toe steekt het mysterie de kop weer op en kan ik me opnieuw verbazen over de aarde, de zon, de maan, de sterren de schuivende planeten en de zwarte dwergen.
Een vermoeden van verstopte natuurwezens op aarde die misschien alleen de spiegelingen en spikkels zijn als ik m’n ogen sluit.
Hoewel de geheimen zich langzaam sluiten als de kelken van de geurende nachtviolier.
Annet Lemaire xa9
voelsprieten 