Zo anders je gedachten
’s avonds
Het donker voert je mee
naar plekken waar je
overdag niet komt
Het licht, de zon schermt het af
De avonden zijn broedser
Je gedachten worden voller
warmer
Maar toch alsof ze zijn
geweld door de ingedroogde
dag
De avond is de dag die
in het vocht gelegen
heeft van een beker omgevallen
droomwater
Die de daggedachten zwellen
liet
gedicht: Annette Lemaire ©
kunst: Paul Hilario
Het houtje drijft op de zee
het kleine houtje op de grote zee
het voelt zich erg eenzaam
Eerst leek dat drijven wel wat
zo afwisselend
en tegelijk zo wijd
maar op den duur wil je toch meer vastigheid
en er is ook helemaal geen conversatie
Je komt bijna nooit een ander houtje tegen
en de zee geeft helemaal niets om je
De zee geeft helemaal nergens om
Het houtje droomt nu maar van een strand
Nee – niet van vroeger
toen ze boom was
Dat is verloren
Een strand is er niet
J.C. van Schagen
(uit de bundel: Wat dit blijfsel overbleef)
foto: Annette Lemaire
het water stijgt ons tot
de lippen
onze mondjes drijven als
scheepjes kletsend smakkend
als kusgolfjes
ooit kwamen wij
uit het water gekropen
nu neemt ze ons weer op
alles mondt weer uit
in zee
gedicht/tekening: annette lemaire ©
je bent uit me weg
of ver hier vandaan
ik raak geregeld
mezelf kwijt
ik ben de helft
van een bestaan
een ketel zonder
fluitje
een venster zonder
ruitje
een huis zonder
uitzicht
een woordeloos
gedicht
annet
kunst: Jeannie Lynn Paske http://www.etsy.com/shop/obsoleteworld/about?ref=l2-about
Een stille tocht
door een eenzaam
landschap
waar rotsen elkaar
niet raken
boomkruinen in
zichzelf waaien
wolken los van
elkaar drijven
vogels vliegen
ieder voor zich
waar niets zich
met elkaar verbindt
waar ik jou zie kruipen
door enkele ogen en
door losse tranen
verblindt
Annette Lemaire ©
kunst: Edgar Degas (melancholie)
Je gaf me namen
die eerst langs
frustraties kwamen
niet langs een liefhebbend
hart
of een zacht gemoed
het was een lullig vertoon
zo armetierig
je hebt me nooit willen
kennen
door een transparant
vizier of
in eigen gedachten
je liep rond in een
donker kazuivel
langs een wankel spoor
jouw god was niet
die van liefde
jouw god was een
een vermomde
duivel
Annet Lemaire ©
Het is er niet tot ik het bedenk
met een naam. Ik noem het roos
en denk er ontstellend tere oogleden
dooraderde blaadjes achteraan
en daarachter als in een kindervuistje
een geheim. Dat zal de dood wel zijn.
Het kent zichzelf niet.
Het is alsof het slaapt
en zo blijft het terwijl
blaadje na blaadje loslaat
en wegraakt
Esther Jansma ©
foto: Annet
OE
Wat geen naam heeft
Wat geurend door de kieren kruipt en je denkt:
waarom heet dit heerlijk.
Wat in gedachten een stoel zoekt:
ik blijf maar even, nee nee blijf nog, blijf.
Wat verschuift zoals de horizon verschuift,
zichtbaar als teken van wat erachter niet.
Wat onder de grond kracht verzamelt om tevoorschijn te komen.
Wat stil en heftig zich openvouwt en bloeit op dunne dragers.
Wat zoveel geduld heeft als wit papier.
Wat een naam krijgt met een oe erin
de oe van vermoeden en bevroeden,
je tuit je lippen bij het uitspreken,
alsof de lucht een kus krijgt.
Joke van Leeuwen ©
foto: internet
annetlemaire @telfort.nl
Ik maak ook nog poppen....
* HET IS BELANGRIJK ZUIVERE SPOREN ACHTER TE LATEN EN HET KIND IN JEZELF TE BEWAREN * (Popov)
Het is hier een Tuinreservaat op 70 are grond (zie Vroege Vogels) Hunzedal in Drenthe....
annet ©
voelsprieten 