Er zat schot in de zaak. Ze nam af en toe een hapje van haar kinderboterham
met hagelslag – klapte haar laptop zachtjes dicht en dacht aan de titel
van haar boek ‘Saul, de vrouwenfluisteraar’.
Ze keek de lichte kamer in. In de hoek naast de piano stond een pakketje, verscholen
achter een boeket rozen met riddersporen.
Af en toe maakte zich een bedwelmende geur los die haar neusvleugels erotisch
streelden.
Ze transpireerde licht. Een warme blos verscheen op haar wangen. Ze nam nu het besluit.
Kordaat pakte ze het pakketje dat licht rilde in haar hand.
Pakte de autosleutels en stapte de lift in naar beneden.
Haastig maar volhardend reed ze in haar rode auto naar de grote havenstad.
Groots maar toch zo aandoenlijk triest in die grootheid.
Alsof het weggebombardeerde hart nooit meer blij zou kloppen.
Ze moest in één van de aangegroeide dorpen zijn.
Ze liep snel langs de Lijster, de Klaproos naar het bewuste adres.
Het regende vogel- en bloemennamen.
Hij zou nu wel snel komen.
In de verte kwam een gezette man enigszins waggelend aanlopen.
Ze zag z’n gezicht. O, God wat een lief gezicht.
Ze had het pakket opengemaakt en voelde in haar zak.
De man kwam dichterbij.
Met een snelle beweging maakte ze haar broekzak leeg er blikkerde iets in de zon, in de palm van haar hand.
Hij keek haar aan, verbaasd en toen angstig.
Voordat hij nog meer emoties kon tonen joeg ze hem een kogel door z’n hoofd.
annet ©
voelsprieten 