~ tussen het vallend blad fladderen de vlinders zodat je denkt
vallende vlinders
of fladderend blad ~
annet ©
* Regels kunnen onmenselijk zijn *
Ze kwam niet terug om haar diensten te verlenen. ‘Het kwam door de poes’ zei ze. Die ze de hele tijd al zo overdreven toesprak en prees. Het kwam door de muizen. Maar dat zei ze niet maar wel tegen de regelaars van de gemeente.
De tweede bleef ook weg. Ze had zich geprikt aan zo’n naaldje van de insulinepen. Wild en woest had ze daar gepoetst. Een onbekende plek voor mij. Ik had geen ‘au’ gehoord. De meest logische kreet die je slaakt tijdens een prikje. Geen idee hoe dat daar kwam. ‘Dat doe ik expres’zei ik tegen mevrouw Helderder. Ik leg ze overal neer. ‘Zo fijn als mensen zich prikken”. Ze had het nog serieus genomen ook. relativeren kan niet bij nauwdenkenden.
Ik heb zo mijn eigen regels. En die zijn heel wat etischer en menselijker dan die van de regelaars.
Ik ga uit van compassie, vergeving en warmte.
Dat zijn pas schone helende ‘regels’.
Annette ©
Bonnerveen 53 op 70 are – klein natuurreservaat
Ja op Google staat 15 are en dat was vóór de herindeling toen er 55 are bijkwam.
Eens werd ik gebeld om een bijdrage te storten voor de elf are die er bijkwam. Een veldje met jonge sparren. Het was een klein bedrag maar het kwam net slecht uit. ‘Geen probleem’ de man van de herinrichting veenkoloniën zou wel weer contact opnemen. Het kwam er niet op aan.
Inmiddels is de hele afdeling ‘herindeling’ verdwenen geloof ik. Het is vaak niet handig eerlijk te zijn bij openbare instellingen maar ik heb m’n eigen regels en eerlijk gezegd: ‘eerlijker kan het niet’.
Hierbij wat foto’s die ik eergister getrokken heb.
Lustoord voor vliegend ‘gespuis’ vol met vogels planten en bomen.
Vogelkers 2015
‘Weiland’ 2015
Uitzicht vanaf het paardenpad 2015
Bos Klein Ruigoord 2015
Een paar jaar geleden vond ik daar een reekalfje, een hinde sprong het veld in.
Ik heb niet…
View original post 5 woorden meer
Rampzalig reizen met niet goed luisterende leiding van Connection
Busje retour uren te laat.
Omdat ik afhankelijk ben geworden van Connection, mijn man is 10 maart overleden moet ik noodgedwongen met een taxi of busje van Connection. Het was vandaag voor de derde maal dat ik uren moest wachten op de terugreis van Gieten naar Gieterveen. Ik heb fybromyalgie en één van de symptonen is buikloop bij stress. En stress had ik bij alweer het lange wachten op de terugreisbus. Ik zal het kort houden maar met een volle broek op reis gaan is niet leuk. Het contact met de dame voor de heen reis verliep keurig. Busje kwam kwart over twaalf en de terugreis zou half twee plaatsvinden. Als het nu maar goedging de vorige keer verliep de communicatie dramatisch…..Om twee uur was er nog geen taxi/busje. De welwillende dames van de Jumbo leefden alweer mee. Vorige keer was de terugreis als volgt: even na twaalven was ik gereed voor de terugreis……de bus leverde mij om kwart over vier thuis. Er was niet goed geluisterd naar de opstapplaats. Kortom vandaag 15 juni om 3 uur kwam de bus bij de JUMBO aan ipv half twee (ja ik weet dat het uit kan lopen) alle begrip. Een kwartiertje daar valt mee te leven. Maar voor twee uur wachten heb ik geen begrip. Oorzaak en conclusie: de leiding luistert niet goed naar elkaar. Het word tijd dat daar over gesproken wordt en men zijn verantwoordelijkheid neemt.
Met groet Annette Lemaire
p.s. ik had dit geschreven aan Connection op zo’n invulformulier maar dat wilde natuurlijk niet verzenden
Was Hilko een lintworm?
‘Hij was lang he’ zei de vrouw van Yarden.
‘Lang, zei ik ‘Hilko?’ Ik kreeg meteen het beeld van een lintworm voor me. Die zijn plat en dik maar kunnen zich lang en dun maken.
‘Hij was 1.90’ zei ze. ‘Whuh, 1.90 hij was 1.73’.
‘Nee hoor, hij was 1.90’. Ik dacht nog zal ik zeggen ‘als iemand dat weet ben ik het wel’.
Maar verbouwereerd als ik was hield ik m’n mond.
‘Het is een lange kist’ sprak ze.
Ik keek nog steeds voor me uit.
Daar zaten we M.B. en de hulpverlener aan de koffie en daarnaast de lange blanke kist van blankparfineer met een rode roos erop.
Ik durfde er niet aan te denken wat erin lag.
We zouden ook samen naar het crematorium gaan en daar zouden wij afscheid nemen.
De kist achter een doek.
Hij had zijn lichaam aan de wetenschap willen schenken. Maar net die week hoorde ik dat er genoeg ‘voorraad’ was.
Hij was natuurlijk onderverzekerd. Ik moest twee en een halfduizend bij betalen.
Dat had ik niet Gelukkig kon er via de gemeente geld geleend worden via de Kredietbank. Aflossing 50 euro per maand.
De auto stopte voor de uitgang waar wij stonden met de kist. De kist werd de auto binnengeschoven. Alles was zo stil. De auto vertrok en de vrouw liep er achteraan en later ernaast. Daar stonden we dan. M. stelde nog vragen. ‘Ik snap het ook niet. zei ik.
Ik keek de auto nog even na. Op een gegeven ogenblik stapte de vrouw van Yarden in.
Annette Lemaire © 2020 13.3.
.
Boswachter Hulzebos van Klein Ruigoord nov 2016
Hilko Gasselterveld sept 2017
Bericht van Facebook
11 maart om 18:36
Je vrienden
Maandagavond belde ik hem nog. ‘Dag Netje’ zei hij. ‘Dag Kootje’ De volgende dag werd er gebeld dat hij nergens meer op reageerde. Om vier uur een berichtje dat Hilko was ingeslapen.
Hilko Meindert Hulzebos.
* 26 januari 1946 Groningen – 10 maart 2020+* Assen
Hij was geen held
en hij had geen geld
en hij hield niet van het krijgsgeweld
Maar trompetter was hij wel
In hart en ziel
Omringd door liefde
Ben&Marijke
Annette
Kees Visser (hulpverlener)
Ik zal je missen!
Verlaten
Verlaten
Eigenlijk altijd in
de rouw
Om hen die je verlieten
En je weet niet waarom
Je denkt en je denkt
Maar niemand die een
antwoord heeft
Het moet wel iets heel
ergs zijn wat je hebt
gedaan
Misschien te dromerig
snel iets vaags van het
levenskleed geveegd
of misschien ooit een
moord gepleegd?
Het moet wel iets heel
ergs zijn geweest
annette lemaire ©
* ZONDER JOU *
Zonder jou besta
ik veel minder
ben kleiner
loop moeilijker
heb van alles meer
hinder
Zonder jou besta
ik veel minder
gedicht&foto: annette lemaire ©
Ruigoord softfocus 2016
De groene strijd verloren
GISTERAVOND DEED IK HET RONDE KLAPRAAM OPEN EN ER VLOOG NIETS NAAR BINNEN. HEB ER EEN TIJDJE GEZETEN. STAREND IN HET DONKER, VERSLAGEN. DIE JARENLANGE GROENE STRIJD, WE HEBBEN HET VERLOREN. DE BLINDE DOMHEID HEEFT GEWONNEN TEN KOSTE VAN ZICHZELF MAAR ZELFS DAT ZIEN ZE NIET. MENSEN ZIJN BLINDE DAZEN.
verhaal en foto: annette lemaire ©
voelsprieten 