Wat is er verloren gegaan. Wat is er bij gekomen. Waar is mijn vermogen gebleven om niet meer zo goed te schrijven als op mijn geheime weblog?
Is dat wat aandacht doet? Aandacht met een glimpje hoop? En waar is dat glimpje dan gebleven. Weggeëbd in de tand des tijds? Zelf die tand is weg. Zelfs zonder gebit is het misschien wel goed toeven in zijn digitale armen. Goed gezegd: ik heb mijn gebit nog wel maar er wankelt een tand. En nog beter….. eigenlijk nog slechter: mijn hele gebit doet pijn.
En daar kan ik beter over schrijven op dat weblog. Dat log dat zo zwaar op mijn maag ligt. Echt zoals dat lelijke woord is: log.
Maar soms gaat het licht even uit op mijn voelsprietenstek. Dan doven de lichtjes, de sprieten trekken zich pijnlijk getroffen terug.
Hoever ben ik verdwaald? Of voel ik me echt zo thuis in mezelf?
Waarom zou ik moeilijk doen als het makkelijk kan?
Laat ik me weer leiden door een illusie?
Het is wel fijn maar veel klaarheid geeft het niet.
Misschien komt het grote vergeten er wel aan. De grote versluiering. Ik weet het ook niet. Wat ik zeggen wil mag ik niet. Verdomme, het was er toch.
We hielden toch van elkaar en spraken dat ook uit.
Wie verbiedt me om van hem te houden?
Wie ís hij dan wel?
Ergens moet het antwoord liggen. Ergens moet er duidelijkheid zijn. Het kan niet anders. Zoals sterren fonkelen en pinkelen in de zwarte nacht.
Zo wil ik mij geborgen weten in de warme wijze vleugels van de steenuil.
Bij de kracht van een wijze wulpse maan.
Annet Lemaire ©
afbeelding: kerkuil/Annet Lemaire
voelsprieten 