'Je kunt de zee niet duwen' – tot drie keer achter elkaar trek ik dit spirituele kaartje.
En iedere keer zit er een zee van tijd tussen.
Ik voel het ook aan m'n water….
Er zit ook geen beweging in de Rocky Mountains, tenminste niet als ik er zelf tegenaan zou duwen.
Daarbij is de kans ook erg klein dat ik ooit in de buurt zou komen van dat gebergte.
Ik ben al blij als ik eens in Eexterveen kom:)
Nou ja en dan afgelopen zondag die reis naar Arnhem!
En dan te weten dat ik vier adressen daar heb om 'ooit eens langs te komen'….
Nee dat konden we de Perzische kat niet aan doen.
En ook onszelf niet, al die emoties.
Wie wil loslaten wat hij innig liefhad?
Het is de titel van een column geschreven door Jan Greven, oud hoofdredacteur van het dagblad Trouw.
(helaas heb ik de datum niet genoteerd).
Het is een opeenstapeling van wat voor mij nieuw is.
Verrijkende inzichten, ik word er blij van.
Zulke stukjes dragen me de dag door.
Dagen waarbij je bedolven wordt onder berichten over bloedbaden, lijken hier, lijken daar.
Alsof de hele wereld brandt.
En dat is niet zo.
Je hoeft alleen maar aandacht te geven aan uitsluitend het negatieve en hup het ellendige journaal is geboren.
Maar goed.
Ik heb nu het stompneusje dat m'n aandacht heeft.
En al het andere dat verzorging nodig heeft.
De moestuinteilen die ingezaaid worden.
De moestuin zelf.
De siertuin.
En het nietsdoen.
Je overgeven aan het zijn.
Alsof dat al niet genoeg is.
Vroeger thuis stond dit boek onder andere in de boekenkast:
'De wereld gaat aan vlijt ten onder' door Max Dendermonde.
Helemaal mee eens…..
foto: Spinnekop Soesja in het tuinreservaat (met officieel bordje!) van Vroege Vogels….
voelsprieten 