De dikke laag sneeuw vol hobbels doet me denken aan m’n eigen leven. Het loopt moeilijk, de sneeuw is ongerept maar dik en diep.
Het pad ernaast is aangestampt door het verkeer.
Een gladde tao.
Oh, wat heeft de sneeuw een hekel aan het verkeer.
De hobbels, de opgehoogde aarde eronder laten me slecht lopen. Het zijn de inslagen die me zeggen dat ik niet verder kan. M’n benen volgden de gedachten van m’n geest.
De sneeuw is bezaaid met miljoenen diamantjes. Het doet me denken aan het treinstation in H. waar de vloer en trappen ook zo glinsterden. Later in het duistere R. kregen we zeil in de keuken met gouden spikkeltjes.
‘Fiësta’, heette dat.
Zeilfeest.Vloerfeest.
Het zijn nog steeds glitters die ik pluk. Een ekster ben ik maar dan een ondersoort, een kleiner ras, zoals mijn oma was. Zulke deftige Pica Picasprongen maak ik niet in de tuin.
Er nadert een auto. Een kolos. Een fabriek op wielen.
Dat is hem.
Hij is het.
Als hij me passeert dendert de grond. De aarde beeft. Het monster blaast en wil me laten wankelen.
Er is niets liefs aan. Dit is waar ik over droom de laatste nachten. Een groot log lichaam kruipt langzaam over me heen. Wil me bezitten. Ik maan mezelf rustig te blijven. Als ik wakker word verbaast het me dat het niet echt is. Het beneemt me even de adem maar er is geen intense afkeer. Ik laat dat niet toe.
De sterren aan het plafond gloeien op in het donker.
tekst&foto: Annet Lemaire
Reageren uitschakelen ging wel maar inschakelen lukt niet!
voelsprieten 