Een stille tocht
door een eenzaam
landschap
waar rotsen elkaar
niet raken
boomkruinen in
zichzelf waaien
wolken los van
elkaar drijven
vogels vliegen
ieder voor zich
waar niets zich
met elkaar verbindt
waar ik jou zie kruipen
door enkele ogen en
door losse tranen
verblindt
Annette Lemaire ©
kunst: Edgar Degas (melancholie)
voelsprieten 
Toch nog op het eind een contact; door losse tranen verblindt… Dat is wat ik zie in dit mooie gedicht. Verblinding door verbinding….
Dank voor je poëtische reactie Marijke…
Sterke afbeelding ook.
Prachtig hè Johan: Degas….
heel mooi
en een pracht Degas
Dank Anne L….
Weer een pareltje van een log…!!
Merci Marjolijn1!
Dank Joke, Jan en Hennie
Een gedicht dat helemaal past bij het sombere herfstweer in Nederland. Het wordt droog!
Vanuit Cordoba lieve groeten van ons.
Sorry ik heb geen last van het weer….schrijf hier al jaren over…..
Het kan mij niet wild, woest en ruig genoeg zijn…..
Hoewel nu iets minder in verband met…..
Het zachte droomweer is mij bekend….
Lieve groet!
een mooie dichtgang, Annet, van
het solitaire als een lange wee
en een stil ‘j’accuse’
Hou van je woorden Marius 🙂
Ha Annet, ik volg je door het landschap
mooi tot en met de laatste regel..
Ook mooi de bij passende kunst..
Annet fijn dat het jou gelukt is mijn
blog weer te bezoeken.
maar je bent er weer…
ik wens je een zonnige zondag
liefs een groetje Christiene.
Dank je Christiene, ik kom nog langs op m’n digifiets
vandaag 🙂
ik voel me door jou verbonden met dit landschap dat mij niet onbekend is
Hoi Anne, fijn dat je het herkend…