DE LENIGE LEUGEN MET DE LANGE TENEN

De leugen komt lachend op je pad. Vriendelijk en zacht kronkelt het zich om je hart.
Het omstrengelt lenig je lichaam als een vileine slang. Een wurgslang. Het toont je
al z’n charmes.

Die gele ogen zie je niet.
De gespleten tong glipt te snel in en uit.
Het wurgende leg je positief uit.

De leugen draagt een zonnig masker en jij koestert je in die warmte.
Het draagt een flamboyante fladderhoed. De leugen neemt je bij de hand
en leidt je fluisterend langs luchtige paden, stopt brokjes marsepein en
smeltende roomchocola in je mond, smeert stroop in de hoeken.

Af en toe waarschuwt iemand je. Een wezentje dat in je woont. Een klokkenluidertje.
Je hoort hem klingelen maar de klepel negeer je.
Het hoofd zegt: ‘kwatsj’.
Het hoofd is nuchter en koel en blijft aards maar droomt niet.
Af en toe flitsen er kleine beelden op als knipperlichten, als kleine monitoren.
Het laat je heldere waarheden zien.
Het maakte je achterdochtig (wat je niet wilt) maar ook alert (wat je wel wilt).

En dan op een loodgrijze dag kijk je rechtstreeks in die gele ogen.
Je moet wel, je wist het allang.
Je ziet de gespleten tong.
Het bijt je zelfs.
Geschrokken deins je terug.
Dan moet je er wel aan geloven.
Klaar, helder en oprecht staat ze daar:
de waarheid.
Ze blaast de mist weg om je hoofd. Ze verjaagd valse dromen.
Haar stem komt uit haar hart.
Haar lach is zuiver en klinkt als een borrelende bron.
Haar ogen stralen echt en oprecht als pinkelende sterren.

De klokkenluider woont niet in een camper.
De klokkenluider gun je de mooiste kamer.
Je besluit er beter naar te luisteren.
Al blijft er het gevecht met het hoofd.

Annet Lemaire ©

kunst: internet, onbekend

(Leugenaars nemen de verantwoordelijkheid niet voor hun leven. Altijd
wijzen ze naar de ander. Door hun laag gevoel van eigenwaarde dragen
ze lange tenen. Zie ook het Agrimonytype in de Bachbloemremedies)