De boswolk heeft een roomwitte tot gele buik. Hij worstelt zich langs sterrenstruikgewas en lange pluimvoetsterrenpaden. Nee niks te veel altijd te weinig. Eenmaal gebonden blijft hij daar en kijkt ons onschuldig aan. Hij is een trouwe keizer. Beweegt zich traag door de kosmos en ontlaad zich in drukbevolkte straten. Is geen liefhebber van de mens en laat dat ook duidelijk blijken.
Zijn grootste vijand is tevens zijn grote liefde. Graag laat hij zich vangen door de knetteruil. Wat een eer om door hem gegeten te worden. Graag drinkt de uil er wijn bij van vuurrode zonsondergangen.
Toch is het de mens gelukt om ook hierin in te grijpen. Hun bewoning aangetast.
De sparrenbossen zijn geknipt en geschoren. Gelukkig zijn de voeten gespaard. Op een dag lopen ze weer uit. Een mooie eigenschap van de ‘iklaatmenietvangenspar’ petje af.
De knetteruilen komen weer terug.
Net als de verdwenen panfluitkrieltjes.
Venus zal dansen en alle kreeftjes erin.
Annette ©
voelsprieten 
Dank AstroJohn en Peter
Een mooi woord‘ iklaatmenietvangenspar’
lijkt een wandeling langs een pad,waar van de mens de boosdoener.
mooi beschreven Annette!
lieve Groet
Ja even weer m’n verdriet verwoorden ~ onnodig leed..
Fijn dat je dit aanvoelt Christiene ❤
en dat doe je telkens weer origineel, echt van binnenuit ~ ❤
Dank Rob, Matroos Beek
Snap je problemen met hier te reageren Anne…
Dank en tot horens/ziens
Dansen op de Vulkaan……
Je bent nog zo prachtig vuurvast, Annette.
grfrap
🙂
Gevoelig
🙂