Nu was ze verzegeld in het diepste van haar binnentuin. Het gorgelde om haar heen maar de gorgels slopen weg als ze ze wilde pakken. Even knijpen in hun bolle lichaam. Even voelen dat ze bestond. Mensen leefden in het wilde weg. Zij bleef op haar plek waar de bladeren in vaalgroen de bomen verlieten. Maar er waren er meer zoals zij. En erger nog. Ze hadden geen uitdrukking op hun gelaat. Dode ogen. Geen levenslust. De ogen van die man met dat geblondeerde haar. Net zo mat. Net zo uitgeblust. Gevangen in het niet kunnen leven en dat gevoel verspreiden over het volk. Het volk dat niet nadacht maar gewoon deed. Ook al hadden ze er zelf geen weet van. Ze wisten niet dat ze zomaar deden. Moest je daar dan medelijden mee hebben? Zuchten, steunen, van je af laten glijden. Als een mislukt breiwerk?
Haar gedachten waren omhuld met dons. Het leek wel schimmel. Ze keek alle kanten op maar er gebeurde niets.
Ze zou de volmaaktheid loslaten.
In alles zat een barst.
Zo kwam er toch licht naar binnen.
Annet © Knorretje in elkaar gepriegeld……..
voelsprieten 
in alles een barst!
Ik snapte er eerst geen barst van…nu wel..na een paar x lezen…
ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh
speciaal voor jou aangelogd
of misschien wel voor het knorretje
ik verzamel piglets zooooooooooo lief
omhelzing Moon
(virtueel anders steek ik je aan ben grieperig)
lebonton: mijn moeder zei vaak ‘een barsting’ als we gingen eten, het was
een joodse uitdrukking, ga het nog eens opzoeken hoe je het schrijft…..
Rubio: moeilijk aanvoelen hè:) haha, ik lach me te barsten……
Moon: ik ook min of meer, zag laatst op Planet Earth (geloof ik) iets over Tibetaanse minivarkentjes
zo klein als een………konijn, ze had jonkies ter grootte van je handpalm……..
hmm, ik ben een knoflookpastillesslikster:)
een knoflookpastillesslikster – met een woordwaarde van?
A, varkenstje, voor mij niet bang zijn hoor, ik zou alle varkens een heel goed leven willen laten leiden.
Antoinet, ik zie nu in dat de combi met het handgemaakteKnorretje
niet zo handig was, voor mij duidelijk maar voor anderen
niet, ecusé moi
Knorretjes zijn niet bang voor Antoinetjes:)
Wat een lief Knorretje en wat zit hij mooi in de hei? De woorden zijn zwaar, ik laat ze nog even op mijn tong, wegen en proeven. xxx
ja een takje hei, het blijft maar paars….
ik zat in een schrijfdip…..xxx
ik was blij dat er licht naar binnen kwam op het einde, als achteraan de donkere tunnel …
en dit was nu officieel mijn laatste keer dat ik aanlogde voor ik vertrek, speciaal voor jou … 😉
wow! goed!
Bert: ik tekende de kleuren om me heen,
speciaal voor mij, oh boy, heb het goed
en fijn daar en dankx…….
Barbara: merci!
ik snaksnap het helemaal, maar ik heet dan ook C(n)orretje 😉
Lief
Corretje & Knorretje, het is al bijna
een wiegeliedje……:)
Dank Rob
Om vaak te lezen.
Steeds weer nieuwe eye-openers!
gr eva
Ha fijn dat je het zag Eva!
groetjes!
… het glas is half vol…
@Annet…op jouw leven(skunst) komt geen schimmel;daar zorgen de ‘knorretjes’ wel voor.
Mooi die erica vulgaris.
Hoi Ingrid, had je nog niet gezien, je reactie dan:)
Dank je Harry, de erica staat hier op een vaasje
in blijvend paars, zo lijkt het…..
Een goed verstaander heeft maar een half ‘knorretje’ nodig……:-)
Ik verwelkom jullie graag 3 november!! We mailen nog wel even….
Liefs,
Geroma
is het wijs die barst te lijmen??
knorretje ziet er schattig uit…en dan ook nog met zo’n stemmig bloemstukje als stut!
Wat een heftig lief verhaaltje van knorretje. Er valt inderdaad veel te knorren in dit soms van God verlaten land, waar veel mensen achter een valse waarheid aanlopen.
Mijn lichaam krijgt ook steeds meer barsten. Is dat ook om het licht beter door te kunnen laten?
Dan vind ik het niet erg…xx
Geroma, inmiddels mailde ik je….
Dodo the first: ik kom aan met ‘ van alle vragen die er op aarde zijn
ligt het antwoord in jezelf besloten’
Dank Gala! Het was een grote klus voor zo’n klein diertje….en de heide
is nog steeds paars op de vaas…..
Marijke: dat komt van de schommel:) Maar ik kraak ook aardig hoor.
Precies: de valse waarheid……
Laat ons transparant eindigen waar het begin is…xx