in de winter als
de oudjes stikken
in hun vastzittend slijm
en wij vast blijven
zitten in de bevroren
draden van de winterspin
struikelend over dode
broze takken
wij opnieuw een oorlog
moeten verslaan
althans het lijden ervan
moeten ondergaan
van dit egoïstisch onbegrijpelijk
eenzaam redeloos gedrag
ruiken we in de verte
al de nieuwe geur van
ontwakende bollen
lammetjes die aan komen
rollen
en kalfjes die in hun kistjes
springen
en soms als dat mag buiten
mogen dollen
er weer kittens bloeien
in het hooi
(goed tehuis gezocht,
kijk eens wat zijn ze mooi)
en wij als eersten botersla
mogen oogsten en zoete
aardbeien mogen plukken
wij onze gezichten terugvinden
vol zomersproeten
en wij elkaar dan eindelijk
uitbundig kunnen begroeten
en onze handen zo teder
in elkaar kunnen leggen
door die buigzame lenige
kracht van het ja zeggen
gedicht: Annet Lemaire ©
kunst: Yes to live Jean Michel Folon
Ingrid, dit is 2009
(staat raar) echt nog
rooie oortjes van de frater?:)
Rommert: skrikmedood!
still alive!
Het zal mijn preutse jeugd wel zijn, annet.
Of de nonnen die mij van de kleuterschool via de lagere school t/m het middelbaar onderwijs hebben achtervolgd. En vergeet niet, ik ben van 1948!!!
;-)) ;-)) ;-))Reactie is geredigeerd
Oh ja die nonnen weten wat…..
Zij sloegen het geloof uit mijn vader
als klein jongetje….
Je bent nog jong dus:))
Lieve groet!
En dan niet omdat het leven anders nog eens nee kan zeggen!
Oh Noud ik moet hier nog even
over nadenken
dank voor je reactie
ook aanbevolen van uit Vogelwaarde … 🙂
JA
Trouwens….wat is `timewithtascha` ook al weer Annet?
volmondig:
JAAAAAAAAAAH!!!!!!
En liefst met elke dag zo’n heerlijk, prachtig vers of gedicht van jou!
Inn, yes!
Dank Bert;)
Fra: quesquec’estcela?
As: Dank u:)