Zachtjes zullen we
wennen aan het
nieuwe klimaat
misschien gestaag
misschien heftig
hoe of het komt
dat blijft wat vaag
wennen aan het
nieuwe klimaat
misschien gestaag
misschien heftig
hoe of het komt
dat blijft wat vaag
hoe het komt we
zullen elkaar kunnen
troosten misschien
als we niet wegslaan
weggaan in een verstikkende
mist
onze handen wuivend om
hulp
onze voeten trappelend
in het rijzende water
hoe het komt laten
we nu nog liefhebben
elkaar kussen bij tij en
ontij
bij eb en vloed
je weet toch wel hoe dat
moet?
vloeien in elkaar
in elkaar opgaan
bij zonsondergang
bij het botsen der
planeten
bij het doven van de
sterren
het zijn onze manen lief
het zijn de golvende manen
van de waterpaarden
waarop wij draven in een
kolkelende zee
wij galopperen de
Apocalyps voorbij
en spoelen aan in
een nieuw land in een
nog te vinden wederopstand
gedicht en tekening Annet Lemaire ©
voelsprieten 
Mooie zin Doranne: het zuigt me zo dromenland in…
Zei net nog bij Josh, de haren komen nu op plekken waar je ze niet hebben wilt, eindelijk word ik nu kat, dat wel natuurlijk:) dankje S.;)
Heel bijzonder, Annet,
ik ben gefascineerd door het oog.
En het gedicht…
spannend ook!
groet van Afi
In de toekomst misschien de rampen en nu de liefde.
danks Afi~)
Rampen en liefde
ze gaan altijd samen
soms apart
maar ze zijn altijd
met zijn beiden
Chiel~)
Mooie prent, Annet, en mooi geschreven. Positief, optimistisch. Dat houdt een mens overeind.
ciao bello Ron
Helemaal off the record, maar weet je wat ik me al bladerend door jouw blog bedacht? Dat ik voor mijn verjaardag heel graag een servies zou krijgen met jouw illustraties erop. Een ontbijtservies, om elke dag vrolijk mee wakker te worden!
kus, astrid
Wat een leuk idee Asdale
Ik ga me opgeven voor een pottebakkerscursus, was ik toch allang van plan
je bent een engel!
x Annet
Ja Annet. Ga in de serviezen….nieuwe markt.