Dit weer past me wel. Wind, regen, een warme zon. Van alles wat. Er zou meer zon en minder regen mogen zijn maar ik heb het niet voor het zeggen, gelukkig. Vanavond gesproken met Silke. Ze wil erg graag in het weiland bij de buren maarrrrrrrrrrr dit gaat niet meer. Stilzwijgend mogen ze daar niet meer lopen. Hier en daar zijn wat bomen geplant. En paarden eten bomen op. Waarom dit zo is weet ik niet. Dat ze er niet meer mogen lopen. Ik weet wel dat veel mensen bang zijn voor paarden. Bang. Tsja, waar ben je dan bang voor? Bang voor iets in jezelf. De onstuimigheid, het vurige hun vrijheidsdrang? Het blijft gissen. Mij is niets gezegd. En ik zie ze ook nooit dus het bekende Noordelijke zwijgen is weer volop bezig. En ik ben eraan gewend geraakt. Op een bepaalde manier ben ik eraan gewend geraakt. Alles went, behalve een vent.
Silke wil snoeihard rennen. Dat kan ze hier ook wel. Maar verandering van wei doet galopperen.
Ik mis het wel. Maar alles waar je van houdt zal je afgenomen worden. Zei eens een stervende dame in een Engels sterfhuis. Het mooiste speelgoed wordt je het eerst afgenomen. Is me altijd bijgebleven. Zinnen die gebakken zitten in m’n hoofd. Waarom weet geen mens. Het waren voorzienende woorden dat wel.
En verder heb ik genoten van het ruisen in de bomen. Net als vroeger bij tante G. in ’t Harde op de Veluwe. Daar zat ik in m’n eentje op het trapje van een caravan tegenover het bos waar de wind aan kwam rollen door de toppen van de bomen. Je voelde nog geen wind. Die kwam soms later pas. Je zag de larixen bewegen en hoorde de wind. Soms later blies de wind over je haren en in je gezicht.
Wat heb ik daar als stadskind van genoten. Dat was mijn wereld. De wereld van boom en gras. Geen auto’s. Geen lawaai. Geen geraas van mensen. De natuur en ik. Ik en de natuur.
Voor mij had het eeuwig mogen duren.
voelsprieten 
Is dat Noordelijke zwijgen misschien een antwoord op een Westelijke vraag die nooit gesteld is?
En wat dat stadskind betreft, dat lijkt veel op een dorpskind: “Ik was een kind en wist niet beter / dan dat dit nooit voorbij zou gaan”…
Grappig dat mijn voorganger mijn vraag gesteld heeft.
Je zou het kunnen vragen?
Ik geniet ook van dit weer, al vind ik het soms lastig je juist te kleden
liefs
Hoi Niclas, ik stel de vragen altijd aan mezelf:)
Hi Bianca: van verzwijgen snap ik niets, als sociale dieren, pratende wezens, begrijp ik er niets maar dan ook niets van. Ik ga op zoek, zocht al maar kan niets anders vinden dan gebrek aan spontaniteit en angstig zijn.
Ik kan dit hier niet kwijt maar het verzwijgen heeft tot veel ellende geleidt in m’n leven.
Is het erg dat paarden bomen opeten ?
x
Precies Inn
x