**DE AARDE ALS TEHUIS VOOR DIEREN OF ZELF EEN DIER**

De aarde is een huis, een thuis voor alles wat leeft. De aarde is een zij, het is Moedertje Aarde – maar misschien is het een vermomde een omgebouwde man. Nee, dat is iets voor mensen die denken dat het leven draait om het uiterlijk. Die vergeten zijn dat ze om hun eigen as draaien.

Wie waren de ouders van de aarde? Ik weet het niet maar ze heeft geleerd goed op haar kinderen te passen. Soms heeft ze knok met stormen die zich ontwikkelen tot superstormen, orkanen, valwinden, tornado’s. Ze heeft niet alles in de hand. Vulkanen, tot aan de rand gevuld met lava moet ze soms laten stromen. Het stroomt waar het niet stromen kan. De erupties komen niet altijd gelegen maar ze komen. De aarde leeft intens, is een emotioneel levend iets.

Het zou kunnen dat de aarde een dier is. Dat het ergens anders een huisdier is. Dan zijn wij de vlooien en de dieren de helpers om haar huid schoon te houden. De bossen zijn haar haren. Maar ook hier virussen die de stammen aanknagen en de helpers om zeep brengen. Die rivieren verleggen en rotsblokken doen afknappen.

De aarde is eerlijk. De aarde is een kunstwerk. God heeft een bod gedaan maar dat is afgewezen door de natuur. De natuur heeft haar aangekocht. Ze wordt goed beheerd maar de virussen plukken haar kaal en misbruiken haar. Hoewel niet ieder virus zich zo misdraagt. Er is een vorm van tegenkracht. Maar te dun, te dun voor de verwoesting die in de maak is.

De huidskleur van de hemel schrijft dit allemaal op.
De sterren verbleken bij deze grote plannen.
De maan huilt in een zakdoekje.
De zon slaat met haar stralen.
De wolken praten met haar mee.
De donder is het helemaal met haar eens.
De virussen kammen hun luizen.

Tekst: AnNet Lemaire (tegenkracht)
foto: de helpers/ de waarschuwers in ijsbeervorm