schilderij: Winter Sunflower door Marta González Martin
Ik wou dat ik woorden
kon schilderen zo
zacht als een veer
in jullie gedachten
bleef als een
vlinderkus
niet als een vis
gestorven aan boord
met open mond
maar als een pasgeboren
paardenbloem geboren
uit oude grond
Annet Lemaire ©
voelsprieten 
Met dit klimaat, mooi geschilderd
Niet door mij Hansepans. Wel erg oud he.
Of een berenklauw!:>)
Het schilderij stemt mij een beetje droevig, de woorden trekken weer een glimlach. Het is allemaal wat…
mooi, soms blijven onze woorden bij anderen in gedachten, we weten alleen nooit precies wanneer…
Vond het ook een treurig geheel Flaxorca en het is ook nog eens niet een paardeNbloem maar een zonnebloem die helemaal niet jeugdig uit de grond komt. Ze is verlept!
Mooi gezegd Maria, je kunt er alle kanten mee op:>) maar ik snap het.
Ik houd wel van dat trieste gedoe, rouwrandjes en zelfkantjes.
Hoor mij nou, ik ga snel op mijn eigen log verder, de rouwrandjesinspiratie schiet uit mijn tenen, nachtkus en een knuffel van Lena de waterbuffel.
Nou, je bijdrage heeft mijn bijdrage gevoed, met dank!
Ha lieve Annet,
Wat leuk van die uitgever! Het is je van harte gegund.
Niks geen verenkwast voor jou. Je schildert al zo mooi..op je eigen-wijze. Je bent in mijn gedachten als dat ezeltje waar je ooit over schreef. Want ik vind ezeltjes lief!
Een stormzoen
Hydra
Zilvermijn: ik had gereageerd voor ik dit las:>)
Hydrangea: oh, toch een ezel:>)
Ik hou eigenlijk ook van dit trieste geheel…….
Dan hebben we een soort band door de lucht, wonderbaarlijk.