Schilderij: William Anzalone
Het leven heeft het zo gewild. Ze slaat haar lange elastische armen om me heen als een kleine orang oetang. De rode nesthaartjes wimperen aan mijn pas gelakte mond.
Ze heeft me nagedaan.
Ik heb haar nagedaan.
In grote theatrale gebaren.
Onecht aangezet en zwaar zoals eind December kan zijn.
Nergens een adempuf
Nergens een fase lucht
Ze hoest haar kinderangst astmatisch uit.
Haar benen hebben zich nu licht gespreidt.
Een rode waas van dons krult uit haar bleke buik.
Haar handpalmen hebben zich geopend naar het
licht.
Na de ontploffing is haar schaambeen gebroken. Haar verlangen stierf in mijn buik. In overweldigend rood ligt ze bij me. De Sloerie, de Lellebel die ze was.
Het palmenland was haar thuis
ze maaiden alle bomen om en
ook haar kruis haar huis
Ik weet dat ze naar de Stichting moet. De mooiste vrouw, de liefste vrouw. Haar hoofdje geurt naar een nestdiertje. De leiding zal zich over haar ontfermen en met hen de anderen. Met hun hoofd en hart zullen ze van haar houden net als van haar soortgenoten.
Het roodharige goeiige boomvolk.
Slachtoffers van een even stompzinnige
als overbodige oorlog.
Gieterveen, Annet Lemaire
voelsprieten 
Een erg aansprekend blog, maar ik denk dat ik iets gemist heb, want ik ben niet zeker waar het over gaat…
@Flaxorca: Ben het zelf ook weer haast vergeten…..als ik iets opschrijf zitten er allerlei dingen bij die zich laten raden maar ze, hoe zeg je dat, ze (iets met hout erin) hier is de rode vrouw mijn geliefde orang oetang(s) die zo in de verdrukking zitten en natuurlijk ook een mensenoorlog moeten ondergaan, het is eigenlijk allemaal te pijnlijk om puur op te schrijven, dus dan maar zo, dat het misschien nog iets zachts wordt. Ook vond ik het leuk me te laten inspireren door een zwoele blogster met vaak geniale blogs die mij vaak zeer intrigeren. Wie is zij in werkelijkheid. Is het een man misschien. Arthur Japin herken ik er vaak in. Ze is hier niet zomaar in ieder
geval. Ben blij dat het je aanspreekt want ik heb er vreselijk m’n best op gedaan…….hersenzweet!
:>)
@Flax: oh ja, het snijdt wel degelijk hout!
Dan had ik het toch goed begrepen. Phew!
Dat van die geniale blogster ontgaat mij dan weer een beetje, sorry…
Flax; Je herkent de stijl niet? Dat is ergens wel gunstig want ik schrijf wel vaker zo.Maar de stijl van deze blogger en ook de columns van Campert inspireerden. De laatste zo verfijnd en dan opeens dat malle in de gedaante van drs. Mallebrootje, onvergetelijk!
Als ik de woorden lellebel hoor, betrek ik het onmiddellijk op mezelf. Ook de rest van de tekst en het gevoel een bedreigde diersoort te zijn.
Erg mooi Annet.
Hoi Annet, je hebt je laten inspireren door meerdere mensen; het resultaat is mooi, maar voor mij (ik ben niet gewend aan poëzie) totaal onbegrijpelijk. De uitleg in je reactieruimte had ik echt nodig.
Maar nogmaals, dat ligt aan mij. :-))
Het rijmde zo mooi Jezzebel:>)Dank voor je bijval.
Ja toch he Jaap, ik werk nu op mijn pc, die moeilijk streepjes zet. Daarom begrijpt de redactie me vaak niet, tenminste dat idee heb ik.
Het wordt me allemaal wat duidelijker. Dank u Jaap!
Poetisch omschreven leed, zacht omkleed door jouw zorgvuldig gekozen woorden.
Een mooi log, Annet. Ik beveel je aan!
Heel veel liefs
Hydrangea
Oh wat lief, dank je wel Hy!
Barcelona?