*Kwetsbaar vlees*

schilderij: Rick Pipers In elke zin verpakt ze een verrassing. Een onverwachte wending. ‘Nare lieveling’, zegt ze. Ik hou van je met je rotsige haartjes, je lange onderlijf. Het opduikend vleesje dat een eigen leven leid. Dat soms op stap gaat getooid met muts en handschoenen. De straat praat tegen hem. Alle winkels openen hun deuren en goederen stromen vanzelf naar buiten. De verslaafde meisjes openen hun mond. Als ze hem alleen maar zien dan wijken hun benen. Ze heeft een kamer ingericht met zachte konijnen en leblammetjes. Ingespoten met een middel dat ze oneetbaar maakt voor de zwarte bonen, het ruigvolk uit de venen. Als je de kleur aanneemt van waar je woont kun je overal wonen. Hou jezelf goed vast bij de stuitje, kerf je kern in de grond. Sla jezelf met een haak in de grond. Zo verlies je jezelf nooit. ‘Alleen een tornado blaast je omver’, zegt Gaby haar jongste. ‘Zelfs toen bleef ik overeind, denkt ze, dat wil zeggen, ik was aan flarden maar de haak had het gehouden’. Ze was geboren in een lentebries omringd door door bloeiende takken. Maar in die zachte tijd begon het ineens te sneeuwen. Verstijfd van kou huilde ze zich warm. Nu verdedigde ze voor altijd het meest kwetsbare. Vlees van vlees, kloppend vlees, bezield vlees. Ze ging haar Pluiskamer binnen. Iemand stommelde de trap op. Het liep naar binnen op stramme voeten. Vlees dat strak stond van levenslust! ‘Je ontloopt jezelf niet, fluistert ze. ‘Je komt jezelf altijd tegen in mij’. Gieterveen, Annet Lemaire