*De dag van de Geit*

Ze is geboren in het jaar van de Geit. Met haar harde horens stootte ze al menigmaal door m’n kattenaura. Drie jaar geleden bracht ze na haar derde scheiding haar dwerggeit en bokje hier. Sunny en Bruno. Ze was blij dat ze iemand gevonden had die ze op wilde nemen. De hoefjes zou ze zelf bekappen. Maar dat ging gepaard met een ijzingwekkend gegil van de geit. Dagenlang zat ik met een bibberend geitje dat zich verstopte in haar hok. Ah, daar had ik nog niet aan gedacht, Rescuedruppels natuurlijk. Het deed onmiddelijk zijn werk. Voortaan deden wij het hoefwerk zelf maar. Zonder gekrijs in alle rust klaarden we de klus. We hadden immers zelf onze geiten jarenlang probleemloos bekapt. We deden het niet goed. Zei ze laatst. Ze bedoelde de man. Ja, ik verzorgde ze goed. ‘Dank je dank je’ riep ik uit. Na de zoveelste controle en irritatie (onverwacht komen rond etenstijd, het wantrouwen) heeft ze gisteren zonder overleg haar geit en bok meegenomen. Het laatste wat ik hoorde was een wanhoopskreet van Sunny het geitje. Wat hadden ze het hier fijn. Een prachtig weitje, een klimtafel een geitenhuis om te schuilen. Hun natje en droogje op tijd. Een besnuffeling, ze borstelen, een lekker takje, altijd knapperig hooi. Een schoon strobed. Je zult ze altijd blijven houden: mensen die hun problemen leggen bij iets of iemand anders. De tafelpoot, de auto, een onschuldig kind. Deze keer moesten deze bejaarde hoefdiertjes eraan geloven. Ik zal de lieve kleine ‘hertjes’ missen!