Het is hier nog steeds een doolhof. Ik klik maar wat hier en daar en opeens kan ik wat intikken. Rechtstreeks dat wel. De vertrouwde makkelijke vorm is weg. Waarom dat weet niemand of alleen die dit zo ingewikkeld gemaakt hebben. Ze dachten misschien dat het zo makkelijker zou zijn. Wat ligt er aan ten grondslag?
Zeiden ze het maar gewoon.
Zelf zijn ze ermee in hun sas denk ik.
Een weblogzusje van de Volkskrant komt er ook niet meer uit.
Het was vandaag prachtig weer. Vanmorgen zelfs kil in het zonloze huis. Buiten koffie gedronken omringd door tuin. Veel hartgespan in bloei. Scharnierbloemen in een oude plantenbak van thuis nog. Die bak is minstens 33 jaar oud! Ze maken ze vast niet meer zo omdat ze niet kapot gaan! Dat is met veel dingen. Ze kunnen alles of veel zo maken dat het een levenlang meegaat maar dat verdient niet. Zo zit de consumtiemaatschappij in elkaar. Ik heb er nooit wat van begrepen.
Vanmiddag kreeg ik van de club van tien miljoen een heel interessant boek. Ben meteen gaan lezen en was het er meteen helemaal mee eens. Heerlijk dat er mensen zijn die net zo denken als jij. Je kunt je soms zo verloren voelen in al dat gewoel.
Jammer dat de bermen nu helemaal kaal geschoren zijn. Er stond hemelsleutel en belovende wederik, varens en St. Janskruid ook maar de boer heeft in zijn angst voor het ‘onkruid’ alles afgemaaid. Ze werken niet met de natuur maar tegen de natuur.
Waar komt die onkunde toch vandaan?
Die gevoelloosheid?
Wat zou ik dit graag zien: boer Wubs die een veldboeket plukt en danst rond de meiboom. Of zich gaat verdiepen in het midjaarfeest, waarbij hij een ritueel uitvoert. Hij lacht tegen de zon en zingt ‘s-nachts een lied tegen de maan.
Als ik dit nog mag meemaken ga ik zingen en denken ‘eindelijk is het besef afgedaald en is het bewust leven ingedaald’.
Dan is de hemel op aarde gekomen.
Zo moeilijk is het niet!
voelsprieten 
Het is een mooie droom, maar vaak eindigd deze met het allesoverstemmende geluid van die vreselijke grasmaaier.
Liefs, Lunadea
Horrible die dingen. Het gras vraagt om een zeis die zacht zegt: guhs, guhs, zoiets……..
Horrible die dingen. Het gras vraagt om een zeis die zacht zegt: guhs, guhs, zoiets……..
AMEN Annet!
Ik kon wel huilen toen ik de gemaaide bermen links en rechts zag komen. Er stond papaver in te bloeien, rode dotjes optimisme in het knisperende groen. Wég is het.
Leren ze het dan (n)ooit?
Een groet van een wildgroei-minnende Hydra
het gras met de bloemen komt wel weer terug! 🙂 En laat die boer nou maar maaien zaaien en oogsten, dan hebben wij van’t najaar ook weer aarpels en brood toch!
koffie in een schaduwtuin is ook al een beetje paradijs. Heerlijk!
Gisteren hoorde ik in een gedicht van een door mij zeer gewaardeerde dichteres – bij de zwaaikom (Oranjekanaal)- de zin: men danst niet in het veen..
En dat terwijl er hier zoveel moois is te vinden en te beleven, wat het dansen en zingen meer dan waard is. (leuk die dansende aardbeitjes op je VK-log!)
Gisteren beleefde ik de wereld weer zoals het bedoeld is: vreugdevol!