*Op de Dam in de jaren zeventig en een ode aan de schrijver*

foto: op de Dam in de jaren zeventig In m’n hoofd zit een grote fantasiekamer waar van alles voorbij draaft en holt. Soms slaat de boel op hol. Ik wil van alles tegelijk opschrijven. Maar dat kan niet. Niemand wil zulke onsamenhangendheid lezen. Gelukkig kan ik die fantasie kwijt in gedichten waarin veel meer is toegestaan. Dat ik mensen inspireer is me eerder opgevallen en hoe ik het ook wil verzachten ik kan op geen ander woord komen dan dat ik uitkom bij het soms regelrecht overnemen van woorden, zinnen en ideeën. De krant, de columnisten en iedereen die schrijft en dicht. Is het andersom ook het geval? Vast wel. Er blijven soms woorden hangen en die komen soms bovendrijven in de woordenbrij de taalzee. Dat denk ik maar weet het niet zeker. Ik ga er ook geen halszaak van maken:>) Wanneer je een zielemaat ontmoet dan juicht het en dat gejubel gaat over in liefde. Verliefdheid. Verliefd op iemands geest zijn. En dat was ik, ben ik en blijf ik. De schrijver wiens naam ik niet zal noemen blijft mijn grote grote liefde. Ik schreef stukjes over hem in mijn blad en hij over mij. Hij begon trouwens:>) Schreef een gedicht over en voor hem en droomde twee maal intens over hem. Ik denk dat we altijd verbonden zullen blijven ook al zijn we alletwee eens zo dood als een pier. Onze geesten vermengen zich gewillig en een groot schrijver of schrijfster met sproeten zal geboren worden. Die grootheid komt door hem en die sproeten zijn vast van mij. Zie je daar ga ik weer. Wilde het hebben over de jaren zeventig. Moet weer denken aan die dichtregel: ‘Er draaft een paard in mij dat is verdwaald’. Ik zou hem even willen zien. Samen koffie drinken in een Amsterdams café. Niks geen gedoe. Alleen zijn aura willen zien, zijn uitstraling ontmoeten. Vast prachtige kleuren en een goudomrande uitstraling. Liefde kleurt de wereld. Annet Lemaire ©